Wisconsin, USA. Maart 2011: vakbonden, democratie en de klassenstrijd

>> Tuesday, March 29, 2011

Voor de zekerheid heb ik plaats en datum maar in de titel gezet want wat zich de afgelopen maand in de Senaat van Wisconsin afspeelde deed eerder denken aan de 19e dan aan de 21e eeuw en bovendien is de VS geen bananenrepubliek maar een moderne westerse industriële natie. Wat is er gebeurd? De hele Democratische Senaatsfractie was de staat uit gevlucht en “ondergedoken” in de aangrenzende staat Illinois. De gouverneur had een arrestatiebevel tegen hen uitgevaardigd en een boete opgelegd van 100$ voor elke dag dat ze absent waren. Hun stafmedewerkers was de toegang tot faciliteiten in het parlement (zoals kopieermachines) ontzegd. Het was een laatste desperate zet van de Democraten om te voorkomen dat een wet tegen vakbonden werd aangenomen. Door hun afwezigheid was er geen quorum in de Senaat meer en zo hoopten ze de gouverneur, Republikein Scott Walker, tegen te houden. Deze wilde per wet verbieden dat vakbonden van overheidspersoneel namens hun leden kunnen onderhandelen over arbeidsvoorwaarden. Uiteindelijk heeft het allemaal niet geholpen. De Senatoren zijn inmiddels weer terug want de wet is toch – tijdens hun afwezigheid – aangenomen dankzij een paar handige manoeuvres van de Republikeinen.

Tegen Walkers wetsvoorstel is 4 weken massaal geprotesteerd in Madison, de hoofdstad van Wisconsin. Vorig weekend – de dag na de aardbeving in Japan - bereikte dit haar hoogte punt toen 100.000 mensen demonstreerden, de grootste protesten sinds de Vietnamoorlog. De directe aanleiding voor het laatste massale protest was de listige manier waarop de Republikein de quorumeis hadden weten te omzeilen. Door alle niet-fiscale onderdelen uit de wet te halen was volgens hun geen quorum nodig – dat is alleen nodig als het om begrotingszaken gaat. Een paar weken daarvoor werd deze wet ook al op een bijzondere manier aangenomen. Om te voorkomen dat Democraten de zaak zouden kunnen vertragen werd de vergadering 5 minuten eerder dan gepland geopend en werd in een paar minuten durende vergadering, de wet er bijna letterlijk doorheen gehamerd. De Democraten kregen geen kans om te protesteren of zelfs maar tegen stemmen.

Kijk zelf wat er gebeurde in de State Assembly als de Democraten beseffen wat ze is overkomen:

Zo ziet democratie, anno 2011 eruit, in het beste land van de wereld, dat zo graag democratie wil verspreiden in de wereld, de Verenigde Staten van Amerika. It’s a shame, inderdaad, zo hoort democratie er niet uit te zien.

Niet serieus
Wat is er precies aan de hand? Waarom is het zo belangrijk dat vakbonden het recht wordt ontnomen om te onderhandelen namens haar leden? Volgens gouverneur Walker en de Republikeinen is het verbod nodig omdat de bonden er misbruik van maken. De ambtenaren zouden zich op kosten van de belastingbetaler verrijken met luxe ziektekosten- en pensioenregelingen. Hij beweert dat door de begrotingscrisis deze wet nodig is om loonsverlaging af te kunnen dwingen.
De vraag is of Walker serieus is als hij beweert dat het hem gaat om het begrotingstekort. Uit allerlei zaken blijkt dat dit niet het geval is:
  • De bonden en personeel hadden al ingestemd met een inkomensverlaging tussen de 6 en 11 procent.
  • Een van de eerste beslissingen die Walker nam was een belastingverlaging voor bedrijven en andere kostenverhogende maatregelen die geen of nauwelijks banen opleveren en zeker niet helpen als je een urgent begrotingstekort hebt.
  • Het lijkt erop dat Walker van plan is om staatsbedrijven, zoals energiecentrales onderhands te verkopen. Kado's dus voor zijn vrienden in het bedrijfsleven.
  • Niet alle bonden werd het recht om namens hun leden te onderhandelen afgenomen: de bonden voor politie en brandweer werden ervan uitgezonderd. De reden? In 2010 hadden ze Walker gesteund bij zijn verkiezingscampagne. Voor wat - hoort wat.
  • Op 9 maart is de wet ontdaan van alle zaken die met de begroting te maken hadden om de eis van het quorum te kunnen omzeilen - en dat is gelukt want de wet is nu aangenomen.
Voor alle duidelijkheid: het is niet waar dat door collectieve onderhandelingen de lonen te hoog zijn. Er is maar een conclusie mogelijk: het gaat niet om de begrotingsproblemen en voor zover die er zijn, zijn die vaak gecreëerd, maar om de vakbonden. Deze moeten, om het maar simpel te zeggen, een kopje kleiner gemaakt worden.

Het verval van de vakbonden
Maar als het niet om de begroting gaat waar was dit dan allemaal voor nodig? Waarom is een potje bondpesten zo belangrijk voor de Republikeinen? Dit is des te merkwaardiger omdat de rol van de vakbonden in Amerika is de laatste 40 jaar flink is afgenomen. In de VS is het percentage werknemers dat lid is van een bond veel lager dan het gemiddelde in de OESO landen – waar het overigens ook flink aan het dalen is (data OESO):
En hier is het verloop van het lidmaatschap percentage sinds 1948 van werknemers bij bedrijven en bij de overheid in de US: (data Workinglife) xxx
Wat onmiddellijk opvalt is de sterke toename van het lidmaatschap van werknemers in de overheidssector in de jaren 60/70, terwijl dit juist sterk afneemt bij werknemers in het bedrijfsleven. De reden voor de abrupte toename is dat tot de jaren 60 doordat er wettelijke beperkingen (pdf) waren voor vakbonden bij de overheid. Nadat deze belemmeringen waren weggenomen nam het lidmaatschap meteen fors toe. Maar om terug te keren naar de vraag: waarom zijn vakbonden zo belangrijk? Waarom is het – blijkbaar - zo belangrijk dat de laatste restanten van wat er nog over is van de zieltogende vakbonden in Amerika wordt vernietigd? In de eerste plaats is er natuurlijk de puur ideologische en motivatie: vakbonden zijn voor liberalen en conservatieven een gruwel: zij zien vakbonden als een kartel die door gemeenschappelijk te onderhandelen een hoger loon kunnen afdwingen dan op individuele basis mogelijk zou zijn. Het is in hun visie dus strijdig met de principes van de vrije markt. Maar er is nog een andere, veel belangrijke reden: vakbonden waren altijd de grote steunpilaar van de Democraten, althans toen zij nog groot en invloedrijk waren. Waar de Republikeinen traditioneel als basis het bedrijfsleven hebben, was de basis van de Democraten tot de jaren 70 de vakbonden. De afname van invloed van de bonden heeft tot gevolg gehad dat de Democraten hun basis – en een belangrijke bron van inkomsten zijn kwijt geraakt. Het is daarom dat Republikeinse bestuurders het zo belangrijk vinden dat de laatste resten van de vakbonden – de bonden voor overheidspersoneel – worden ontmanteld. Door net als in de jaren 60 de bonden wettelijke beperkingen op te leggen hoopt ment dat het ledental weer zal afnemen – en zo de Democraten van hun laatste basis worden beroofd. Anders geformuleerd: het is cynische machtspolitiek die niets te maken heeft met begrotingsdiscipline.

Lang leve de crisis
In meerdere staten, waar een Republikein is gekozen worden dit soort radicale en ondemocratische maatregelen voorbereid. In Ohio worden TV en Radio uit het parlement geweerd, waarschijnlijk om beelden te voorkomen zoals in Wisconsin. In Michigan wordt aan een wet gewerkt die het mogelijk moet maken om besturen van scholen en steden die volgens de gouverneur niet genoeg bezuinigen te vervangen door “interimmanagers”. Deze door bedrijven benoemde tijdelijke bestuurders kunnen zonder democratische controle handelen. In wezen komt dit dus neer op het afschaffen van de democratie – een soort coupe. En ook hier is de financiële crisis kunstmatig: eerder werd besloten tot grote belastingverlaging. Dit zijn slechts twee voorbeelden, maar het is een patroon dat in alle door republikeinen bestuurde staten is te zien.

Strategie
Dat het belangrijk is voor de Republikeinen blijkt goed uit het feit dat ze doorgaan ondanks het feit dat het impopulaire maatregelen zijn. Walker krijgt ook veel steun van partijgenoten in heel het land. Zelfs een 15% verlies in de opiniepeilingen kan hen niet echt deren. Het is nog niet helemaal duidelijk hoe dit gaat aflopen. Er zijn tekenen dat dit wel eens een keerpunt kan zijn. Het is of de mensen plotseling wakker zijn geschud en zien wat de ware aard is van de man die nog maar net is gekozen in deze functie. Er wordt gewerkt aan een recall campagne om de Republikeinse Senatoren weg te krijgen – in sommige staten, waaronder Wisconsin is dat mogelijk. Ondanks het feit dat ze dit gevecht hebben verloren lijkt er op dat de Democraten nieuw elan gevonden hebben, iets dat tot nog toe alleen bij de Tea Party te vinden was. Het duurt nog even voor er weer nieuwe verkiezingen zijn, en Republikeinen zijn anders dan Democraten: het ijzer wordt gesmeed als het heet is – niet dralen tot vlak voor de verkiezingen – en impopulaire maatregelen worden genomen op een manier dat het niet te veel opvalt. Volgend jaar als er weer presidentsverkiezingen zijn is iedereen dit weer vergeten. De Republikeinen zijn al weer bezig om uit te zoeken hoe ze het nieuwe beleid moeten verkopen want aan fondsen hebben zij geen gebrek. Het is duidelijk dat we hier te maken hebben met “noodmaatregelen” die ogenschijnlijk bedoeld zijn als crisismaatregelen maar in werkelijkheid tot doel hebben om de tegenstander van middelen te beroven en een radicaal conservatieve agenda te verwerkelijken. Hier zien we wat Naomi Klein bedoelt met “ramp kapitalisme”, zoals beschreven in haar boek De Shock Doctrine. En wat deze agenda inhoud is overduidelijk: minder belasting, minder overheid, deregulering, vrij baan voor het bedrijfsleven en vooral een herverdeling van inkomens: van beneden naar boven dan. Ja, er is wel degelijk sprake van een klassenstrijd, net als in de 19e eeuw, met dit verschil dat de afgelopen 30 jaar het de rijken zijn die winnen in de USA, anno 2011.

Read more...

Amerikanen en Britten vallen Libië aan: Over tirannen en olie.

>> Sunday, March 20, 2011

De Arabische Lente begint steeds meer op een winter te lijken. Na de succesvolle en voornamelijk geweldloze revoluties in Tunesië en Egypte is het klimaat steeds harder aan het worden. De overgebleven dictators willen niet wijken en zijn bereid om alle mogelijke middelen tegen hun eigen volk in te zetten. In Libië wordt nu ingegrepen door de internationale gemeenschap:

In Bahrein laat de Soennitische Koning, die als absoluut vorst regeert over een bevolking die in meerderheid sjiitisch is, schieten op demonstranten. Het grote buurland Saoedi-Arabië grijpt in, niet om het belaagde volk te helpen maar de Koning – 15% van soennitisch Saoedi-Arabië is Sjiitisch. De opstand zou immers makkelijk kunnen overslaan naar eigen land. De internationale gemeenschap klaagt hier niet over: lente in Bahrein komt nu even niet gelegen.

Ondertussen in Yemen weet het autoritaire regime niets beters te doen dan schieten op demonstranten:

De huidige interventie van “internationale strijdkrachten” is natuurlijk niet te vergelijken met wat er in Irak in 2003 is gebeurd – maar wel met de 2e golf oorlog in 1991(*). De Arabische Liga heeft om hulp gevraagd, en de Veiligheidsraad van de VN heeft het officieel goedgekeurd. Maar zou dit ook kunnen gebeuren voor Yemen of Bahrein? Waarom wordt er voor die mensen niets gedaan? Het antwoord is niet moeilijk te vinden: olie. Door de onrust is de olieprijs tot het niveau gestegen van vlak voor de Grote Recessie – we betalen inmiddels weer 1.60 aan de pomp. Als de onrust in Libië, en de staten in de Arabische golf niet onder controle gekregen kan worden zal deze zeker verder stijgen. Gadaffi is een terrorist, een moordenaar van zijn eigen volk en ik zal er geen traan om laten als aan zijn moorddadig regime een einde wordt gemaakt door gewapend ingrijpen. Maar laat u niet wijs maken dat om humanitaire redenen wordt ingegrepen.

(*) 1e Golfoorlog is Iran/Irak oorlog van 1980 tot 1988.

Read more...

Nederland, (subprime) hypotheekland

>> Saturday, March 19, 2011

Volgens Ewald Engelen is er
[...] geen land in Europa met zo'n hoge hypotheekschuld als het brave Nederland. De totale omvang ervan is ongeveer zo groot als ons bruto nationaal product. Om precies te zijn 614 miljard euro. Dat komt neer op een schuldenlast van ruim 100.000 euro per persoon. Een beetje minder dan de private schuld in Ierland, en veel meer dan die van de Verenigde Staten (75.000 euro), het Verenigd Koninkrijk (47.000 euro), Duitsland, Frankrijk en België (alle drie rond de 45.000 euro).
[…]
Daar komt bij dat Nederlandse banken zonder dat u het wist een securitisatiemachine van welhaast Anglo-Amerikaanse proporties hebben opgezet. Ja, u leest het goed. Wat in de Verenigde Staten een mondiale financiële meltdown heeft veroorzaakt - het bijeenvegen, verpakken, trancheren en doorverkopen van hypothecaire leningen - gebeurde en gebeurt ook in Nederland op grote schaal. Nederland is na de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk de grootste markt voor verpakte hypotheekobligaties. Ongeveer een derde van onze hypotheken is door banken als ABN Amro, ING en Rabobank doorverkocht aan Amerikaanse, Britse en Duitse institutionele beleggers. Zonder u daarvan te verwittigen. Met dank aan De Nederlandsche Bank en het parlement, die dat in 2004 hebben mogelijk gemaakt.
Groene Amsterdammer 17/3/11, Ewald Engelen Apocalyps (Deze week nog te koop op dode bomen of – alleen voor abonnees - op electronen).

Wij mogen graag neerbuigend doen over hebzuchtige Amerikanen die de door hun inhaligheid de kredietcrisis verzaakt zouden hebben, of de luie Zuid-Europeanen die het er goed van nemen op kosten van de hard werkende Duitsers en Nederlanders, maar o wee als straks die bel wordt doorgeprikt. Rutte en Verhagen, geholpen door Wilders zijn al vast bezig om de geluksmachine uit te zetten, dus veel opvang zal er dan niet meer zijn als dit doemscenario waarheid blijkt te worden.

Read more...

Quote van de dag: Hervormingsgezinden moeten ook dat anti-islamverhaal slikken

>> Saturday, March 12, 2011


Ik geloof steeds meer dat het probleem van dit kabinet niet de voorgenomen bezuinigingen zijn, maar het incoherente verhaal dat daarbij verteld wordt. De VVD en het CDA staan een ingrijpende sociale hervormingsagenda voor, die stelselmatig gesaboteerd wordt door de PVV met haar nationaal-conservatisme en haar islamhaat. Ik geloof in de noodzaak van die bezuinigingen, zal daarom ook nooit PvdA stemmen, maar zie niet in waarom a) die hervormingen moeten worden afgezwakt terwille van de PVV en b) daar ook nog eens een anti-islamitisch sausje overheen moet worden gekieperd.

Stephan Sanders (Laatste pagina papieren VN van deze week, niet online) lust de bezuinigingsloempias die dit kabinet bakt wel, maar het PVV-sausje dat er bij zit is hem te heet. Dit is het dilemma van de fiscaalconservatieve maar progressief-liberale VVD stemmer. Maar hij moet even doorbijten dan is de vervelende verzorgingsstaat van de PvdA wegbezuinigd, mede dankzij de PVV.

Read more...

Nicholas Carr: Het ondiepe – Hoe onze hersenen omgaan met internet

Volgens Nicholas Carr maakt internet ons dommer. In het boek Hoe onze hersenen omgaan met internet, en al eerder in het artikel Is Google making us Stupid? zet hij uiteen dat internet ons denken op een subtiele manier beïnvloed. Door veel bezig te zijn op internet veranderen onze hersenen. We zijn sneller afgeleid, niet meer instaat om ons goed te concentreren op lange teksten en kunnen daardoor ook minder goed nadenken. Zeker als we dagelijks 8 uur naar een beeldschermen kijken. We zijn hierdoor geneigd tot multitasking, we kijken om de paar minuten naar onze email-inbox, en we raken afgeleid door de vele links en andere irrelevante informatie die op een webpagina zichtbaar zijn.

Carr was onlangs op toer in Nederland om zijn boek, dat in het Nederlands is vertaald, te promoten. Afgelopen vrijdag 5 maart was ik aanwezig bij een van de lezingen die hij heeft ter gelegenheid hiervan heeft gegeven (in Wageningen). In het stampvolle auditorium vertelde hij over de gevolgen van internet voor ons denken. De boodschap van Carr is dat onze hersenen veranderen door de grote blootstelling aan internet. Uiteraard zijn niet alle effecten van het internet negatief maar hij benadrukt dat de negatieve effecten mogelijk toch ernstiger zijn dan we denken. Carr is natuurlijk zelf een zware internetgebruiker en constateert de problemen dan ook bij zichzelf. Hij merkt dat hij minder goed instaat is om zich te concentreren op een langer stuk tekst en hij is geneigd om snel door lange stukken heen te skimmen.
Ook op televisie was aandacht voor Carr (Een Vandaag, 7 maart 2011):

sitestat

Het zal misschien allemaal wel zo zijn – Carr citeert veel onderzoek, ik kan er niet over oordelen. Op een punt heb ik echter wel kritiek op hem: hij besteedt nauwelijks aandacht aan het medium dat ons leven tegenwoordig in veel grotere mate beheerst: de televisie.

Kinderen van de TV
Dit jaar viert de publieke omroep het 60 jarig bestaan van de televisie in Nederland. We leven nu dus ruim een halve eeuw in het Tijdperk van de Televisie. Hoelang is het nu dat internet een vergelijkbaar grote invloed heeft op ons leven? Dat is zeker nog geen 10 jaar het geval, eerder minder, want pas met de komst van ADSL is de vaste internetverbinding gemeengoed geworden. Vergeleken met de televisie, is dat dus nog niet zo lang. Televisie domineert ons leven al veel langer dan internet. De meeste mensen die ik ken zijn er zelfs mee opgegroeid. Zeker, internet is er al een tijdje als techniek, maar het is nog niet zo lang dat (grote aantallen) mensen het dagelijks zijn gaan gebruiken.
De impact van televisie op de mens – op ons gedrag, op de cultuur en op de politiek – is volgens mij dan ook vele malen groter dan die van het internet.

Zo beginnen bijvoorbeeld kinderen al op zeer jonge leeftijd met TV-kijken. Het wonderbaarlijke effect van de televisie op op het brein van kinderen kan men zien bij jonge kinderen. Zet ze voor de televisie en het is of je een knop omzet, van een levendig kind veranderen ze in een zombie. Met zijn of haar ogen gefixeerd op de TV-machine worden zijn of haar hersenen geherprogrammeerd: alle prikkels van buiten worden uitgefilterd. Maar zet de televisie uit en u krijgt de rekening gepresenteerd. Deze behandeling wordt dagelijks herhaald: 7 maal per week, 365 dagen per jaar, bij vrijwel alle westerse kinderen. Het zou mij verrassen als dit geen consequenties heeft. Maar Carr heeft hier niets over te melden.

Van de eeuw van het drukwerk naar de eeuw van de televisie
De gevolgen voor ons denken die Carr beschrijft – het ADHD gedrag, het gebrek aan concentratie, het ondiepe denken – kunnen even goed het gevolg zijn van de televisie als van internet. In Amusing ourselves to Death, beschrijft
Neil Postman opvallend veel symptomen die overeenkomen met die van Carr. In tegenstelling tot Carr heeft hij het niet over de verandering van ons denken maar beschrijft hij de effecten van de televisie op de maatschappij. Het is volgens Postman niet nodig om aannames te doen over veranderingen onze denken (al denkt hij wel dat dat waarschijnlijk is). Een ander belangrijk verschil met Carr is dat Postman deze ontwikkeling al laat beginnen aan het eind van de 19e eeuw. Tot midden 19e eeuw werden mensen voornamelijk geconfronteerd met tekst – in de vorm van boeken, kranten, pamfletten en zelfs reclame was tekstueel. De Periode van de Typografie noemt hij deze tijd. Dit veranderde door twee nieuwe technieken (“media” als u wilt) : de komst van de telegraaf en de fotografie. De telegraaf zorgde er voor dat tijd en ruimte geen rol meer speelden: nieuws kon nu overal vandaan komen – kranten gingen nu “nieuws van de dag” brengen: korte, vaak onsamenhangende nieuwsfeiten wier enige reden van het vermelden vaak was dat het "nieuws" was. Nieuwsfeiten zijn feiten die uit hun context zijn gehaald en zonder samenhang met andere feiten worden gebracht, meestal ook zonder geschiedenis. Nieuws werd “informatie”, een commodity, een bulkgoed. In Nederland hebben we nog steeds een krant met een naam die nog doet herinneren aan deze tijd: De Telegraaf.
In de 19e eeuw gebeurde het dat tijdens politieke campagnes lange en complexe debatten gehouden werden werden die werden bezocht door grote aantallen mensen - en niet alleen intellectuelen. Postman beschrijft de beroemde debatten tussen Lincoln en Douglas die vele uren duurden en meerdere avonden besloegen en door grote aantallen mensen bezocht werden. Dat zou in ons informatietijdperk ondenkbaar zijn. Debatten die uren duren met sprekers die soms meer dan een uur aan het woord zijn? Misschien niet onmogelijk, maar het is dan wel een elitair vermaak. Voor de negentiende eeuwse mens was dat echter geen probleem, hij was dat gewend. In kranten stonden geen foto's of zelfs tekeningen. Het denken in die tijd werd daarom gevormd door tekst. Omdat geschreven tekst een groter beroep doet op ons denkvermogen was het publieke debat rationeler dan nu. De door het lezen van veel tekst geconditioneerde mens kon zich lang concentreren op één onderwerp of de aandacht bij een complex debat houden. Door het vele TV kijken zijn we dat niet meer gewend. Debatten mogen niet te lang duren, sprekers mogen niet langer dan een paar minuten praten - en regelmatig grijpt de gespreksleider in om over te gaan naar een ander onderwerp - anders schakelen de kijkers weg naar ander vermaak: een leuke show met sterren die mooi kunnen stralen - niet omdat de problemen tegenwoordig minder ernstig zijn dan toen. We leven in de wereld waarin het denken wordt bepaald door het ritme en de inhoud van de televisie: emotionele, korte fragmenten, die elkaar snel afwisselen, meestal zonder context en geschiedenis - wij denken met onze afstandsbediening.

Niets nieuws
Om te laten zien hoe beide auteurs over het zelfde schrijven citeer ik hier wat Postman in 1985 schrijft over de klok (Penguin 2005, p 11):
In manufacturing such a product, the clock has the effect of disassociating time from human events and thus nourishes the belief in an independent world of mathematically measurable sequences. Moment to moment, it turns out, is not God's conceptions, or nature's. It is man conversing with himself about and through a piece of machinery he created.
In Mumford's great book Technics and Civilization, he shows how, beginning in the fourteenth century, the clock made us into time-keepers, and then time-savers, and now time-servers. In the process, we have learned irreverence toward the sun and the seasons, for in a world made up of seconds and minutes, the authority of nature is superseded. Indeed, as Mumford points out, with the invention of the clock, Eternity ceased to serve as the measure and focus of human events. And thus, though few would have imagined the connection, the inexorable ticking of the clock may have had more to do with weakening of God's supremacy than all the treatises produced by the philosophers of the Enlightenment; that is to say , the clock introduced a new form of conversation between man and God, in which God appears to have been the loser. Perhaps Moses should have included another Commandment: Thou shalt not make mechanical representations of time.
Ook Carr brengt de uitvinding van de mechanische klok ter sprake (video 1:53):
Before the mechanical clock came around people experienced time as a natural flow. In to the extend that they measured it by watching the starts, or the moon or the sun. Things that emphasized the natural flow of time. As soon as you introduce the mechanical clock you get a radically different view of time. Suddenly it is not a flow but a series of discreet, precisely measurable units: seconds, minutes, hours and so forth.... what we see again is that this new intellectual tool gave us a new way of thinking. A more scientific way of thinking that very much focused on measurement. On precise cause and effect across long chains. So here again we see an intellectual technology that beyond its practical uses really changed in a kind of fundamental way I think the way people think.
Wat Carr beschrijft lijkt soms zo uit Postman's boek te komen. Nee, ik denk niet dat hij een zu Guttenberg heeft gepleegd maar de bijna volledige afwezigheid van verwijzingen naar Postman is vreemd. Niet eens zozeer omdat Postman meer credit zou moeten krijgen maar omdat het effect van de televisie op ons dagelijks leven zo veel groter is dan dat van internet. Toen ik hem na afloop van de lezing hiernaar vroeg was zijn antwoord dat Internet een grotere impact heeft op onze hersenen dan televisie omdat we langer achter internet zitten. Dit zal misschien waar zijn hemzelf (en ondergetekende). Maar voor de meeste mensen geldt toch dat ze een stevig aantal uur per dag doorbrengen achter de televisie en dat al doen van jongs af aan. Veel mensen lezen nog nauwelijks boeken of kranten. Hoeveel commercials ziet een gemiddelde Nederlander in zijn leven? Geen idee. Postman schat- in 1985! - dat de gemiddelde Amerikaan 4 miljoen commercials te zien krijgt in zijn leven. En reken maar dat dat een impact heeft. Het zal in Nederland anno 2011 misschien niet zo erg zijn maar de komst van de commerciële televisie en digitale kabel abonnementen met 100 zenders hebben wij nu denk het niveau van de Verenigde Staten anno 1985 wel bereikt of zelfs overschreden. Wat ik mij afvraag is niet of internet ons dommer maakt (misschien), of dat de TV ons dommer maakt (zeker weten) maar waarom er niet meer aandacht aan het fenomeen TV wordt besteed, want, in de woorden van Postman:
Television has become ... the background radiation of the social and intellectual universe, the all-but-imperceptible residue of the electronic big bang of a century past, so familiar and so thoroughly integrated with [our] culture that we no longer hear its faint hissing in the background or see the flickering gray light. This, in turn, means that its epistemology goes largely unnoticed. And the peek-a-boo world it has constructied around us no longer seems even strange.
Crossposted met GeenCommentaar

Read more...

Hate comes to Orange County

>> Sunday, March 6, 2011



Zie update, de video is verwijderd.

(via Glenn Greenwald)

Pamela Geller en Tea Party politici spelen met vuur. Hoe erg het is is hier goed te zien, net als de absurditeit er van: een groep moslimvrouwen komt bijeen om te vergaderen voor een islamitische liefdadigheidsinstelling maar worden uitgejouwd als landverraders. Het doet me vooral denken aan de groep Christenen die staan te presteren bij begrafenissen van gesneuvelde soldaten met de leuze: "God hates fags" van de Westboro Baptist Church

Hoe serieus moeten we dit nog nemen?

Update 13 maart 2011: ik zie dat de video niet meer beschikbaar is. De maker van de oorspronkelijke beelden claimt nu zijn copyright. Nadat de oude video was vervangen en werd gelinkt (via embedding) naar de oorspronkelijke 1 uur durende video – door de maker zelf op YouTube geplaatst – is ook deze verwijderd: want “privé” verklaard. En inderdaad, de haat voor mensen van een ander geloof of ras kan maar beter bedekt worden met de mantel der privacy, want het was bijzonder schandelijke wat er te zien was.

Read more...

Quote van de dag:Campagne voor presidentsverkiezingen 2012 begonnen


President Barack Obama’s 2012 fundraising team has begun nailing down major cash commitments from top donors during a coast-to-coast “listening” tour — the surest sign to date that the vaunted Obama money machine is back in business.

Politico

Geheel in stijl beginnen de Democraten met het zoeken naar donoren. Verkiezingen en politiek in Amerika worden gedomineerd door geld. Dat geldt voor Democraten even goed als voor Republikeinen. Het is de Amerikaanse implementatie van democratie: wie betaalt bepaald. Politico doet een beetje lacherig over de "Obama's geldmachine". Die van de Republikeinen is nog beter, vooral sinds bedrijven ongelimiteerd aan partijen mogen doneren dankzij een arrest van de Amerikaanse Hoge Raad begin vorig jaar.

Read more...

About This Blog

  © Blogger templates Sunset by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP